به گزارش قدس آنلاین، مسابقات دوچرخه سواری جاده قهرمانی آسیا ۲۰۲۳ در رده های سنی جوانان، زیر ۲۳ سال و بزرگسالان مردان و زنان به میزبانی تایلند به پایان رسید. تیم ایران با هفت رکابزن مرد و پنج رکابزن زن در این مسابقات شرکت کرد و حاصل اعزام این ۱۲ نفر یک مدال را هم برای ایران در بر نداشت و سه نفر از نمایندگان ایران هم اوت شدند و به خط پایان نرسیدند. این اتفاق در حالی رخ داد که فدراسیون پیش از مسابقات اعلام کرد شانس‌های مدال به تایلند می‌روند اما این شانس‌ها حتی در یک قدمی مدال هم نبودند. این مسئله دقیقا یکی از نکاتی است که باید شفاف سازی شود که کادرفنی براساس چه معیاری این تعداد شانس مدال برای ایران متصور شده بود.

جدا از اینکه رکابزنان موفق به کسب مدال نشدند، انواع حواشی را در این مسابقات از تیم ایران شاهد بودیم. یک رکابزن دیر به شروع مسابقه آمد، یک رکابزن هم پنچر کرد. لباس یکی دیگر از رکابزنان ایران با بقیه نفرات هم‌شکل نبود و ایران ۲۵۰ فرانک سوییس جریمه شد.

دوچرخه‌سواری ایران از سال های خیلی دور همیشه در بخش جاده مدعی بوده است اما رفته رفته با کنار رفتن ستاره های ایران، دیگر کسی به فکر ساختن پشتوانه نبود. تک‌ستاره هایی هم که خود جوش رشد کردند، اسیر نداشتن برنامه شدند و اکنون حاصل آن را در قهرمانی آسیا دیدیم که یک برنز هم به ایران نرسید.

*برهوت استعداد با اعزام رکابزن ۴۸ ساله!

دوچرخه‌سواری ایران جدا از بحث بزرگسالان در گذشته حداقل در رده‌های جوانان و زیر ۲۳ سال هم مدال می‌گرفت اما الان حتی آن نفرات نزدیک به مدال هم نیستند. اینکه یک دوچرخه سوار ۴۸ ساله بعد  از پایان محرومیتش در مسابقات بالاتر از همه قرار می‌گیرد، یعنی فدراسیون نتوانسته کسی را بسازد که مدعی باشد و این رکابزن را بگیرد.

نکته تاسف‌بار اینجا است، در شرایطی که رکابزنان ۲۳ ساله قزاقستان در ماده‌های المپیکی تایم تریل انفرادی و استقامت جاده که مهمترین ماده ها هستند،  دو مدال طلا می‌گیرند، ایران به دلیل نداشتن دوچرخه‌سوار با کیفیت از یک فرد ۴۸ ساله استفاده می‌کند. 

*با مسابقه در سرخه حصار نمی‌توان مدال گرفت

از طرفی بارها گفته شد، دوچرخه سواری ایران از کمبود مسابقه رنج می برد و با تعطیلی باشگاه‌ها وضعیت بغرنج‌تر هم شده است اما دریغ از گوش شنوا. بارها اعلام کردیم دوچرخه‌سواری آسیا با سرعت عجیبی در حال رشد است و با یک یا دو مسابقه در سال نمی‌توان این فاصله ایجاد شده با کشورهای آسیایی را جبران کرد.

درست است که رکابزنان در مدیریت قبلی فدراسیون اوضاع بدی داشتند اما در حدود ۱۵ ماه دوره سرپرستی هم خانه نشین بودند و فقط چند مسابقه داخلی داشتند. قبل از قهرمانی آسیا هم شرایط به همین شکل بود و تنها در یک تور ترکیه شرکت کردند، در این شرایط چگونه می توان انتظار داشت آنها در رقابت با رکابزنان قزاقستان که در انواع و اقسام تورهای اروپایی حضور دارند، مدال بگیرند. چرا تصور می‌کنیم با چند مسابقه در سرخه حصار یا جاده فرودگاه می‌توانیم از رکابزنان قزاق که در همین سال ۲۰۲۳ در تورهای اسپانیا، ایتالیا، سوییس و فرانسه شرکت کرده‌اند، سبقت بگیریم و مدال‌آور باشیم؟

 از ابتدا هم عنوان کردیم دوچرخه سواری نیاز به پول دارد و هر کسی قدم جلو می گذارد باید با جیب پر بیاید تا حداقل بتواند روی چند رکابزن با استعداد سرمایه گذاری کند در غیر این صورت این چاه که دوچرخه سواری در آن افتاده است هر روز عمیق‌تر می‌شود.

* ناکامی جاکارتا در هانگژو تکرار می شود؟

با توجه به حال و روزی که دوچرخه سواری ایران دارد برای بازی‌های آسیایی هانگژو هم نمی‌توان امید داشت. وقتی در این سال ها برنامه ای وجود نداشته و حتی از تعویق یک ساله بازی های آسیایی هم استفاده نشده است تا رکابزنان حداقل کمی آماده‌تر شوند، در این سه چهار ماه باقی مانده هم قطعا نمی‌توان کار خاصی انجام داد. رقیب هایی که ایران در قهرمانی آسیا داشت در بازی‌های آسیایی هم هستند و با این شرایط امیدها برای مدال آوری کم رنگ می شود. دوچرخه‌سواری ایران در بازی های آسیایی 2018 جاکارتا بدون مدال ماند و به نظر می رسد باید در انتظار یک ناکامی دیگر در هانگژو باشیم.

*ایران پای ثابت گاف‌ دادن در مسابقات

فدراسیون دوچرخه‌سواری علاوه براینکه در مسائل فنی باید شفاف سازی کند که دقیقا چه برنامه‌ای دارد تا این رشته را از نابودی نجات دهد، باید نسبت به مسائل حاشیه‌ای تیم هم احساس مسئولیت کند و به دنبال برطرف کردنش باشد. اینکه در هر مسابقه برخی اتفاقات عجیب فقط برای تیم ایران رخ دهد، قابل پذیرش نیست. در قهرمانی آسیا کوهستان، سرپرست تیم ایران شماره ورزشکار را در هتل جا گذاشته بود و در قهرمانی جاده آسیا هم سرپرست و مربی لباس ورزشکار یا زمان برگزاری مسابقه را بررسی نکرده بودند. اگر قرار باشد سرپرست و مربی نسبت به این مسائل بی تفاوت باشند پس چرا برای اعزامشان هزینه می‌شود که در نهایت به گونه ای برخورد کنند انگار این اشتباهات طبیعی است؟

در این مسائل، ایراد به رییس فدراسیون وارد است که چرا افرادی را در کنار تیم نمی گذارد که احساس مسئولیت و توانایی بیشتری داشته باشند. فدراسیون باید تعارف با افراد را کنار بگذارد و جدا از دوستی که با برخی افراد  دارد، باید در مسائلی که بیشتر جنبه سهل انگاری دارد تا اتفاق، برخورد جدی کند.

رسول اسدی رییس فدراسیون باید فکر اساسی به حال دوچرخه سواری ایران  کند و از هر جنبه آن را سرو سامان دهد در غیر این صورت دوچرخه سواری بیشتر از این در سراشیبی سقوط قرار می‌گیرد.